Sunday, January 04, 2015

Καντάτα

Α, οι ηλίθιοι, που πήγαμε και χαθήκαμε στη ξενιτιά,
     κάτω απ' τα τείχη της Ιερουσαλήμ, ή στην παλιά
     πολυτραγουδημένη Τροία
χωρίς κανένας Όμηρος να πεί κάτι για μας. Μα νά,
     που όπως ύστερ' από καιρό μπαίνει κανείς στο σπί-
     τι που του λήστεψαν, ανοίγουμε δακρύζοντας και
     μπαίνουμε
στην Ιστορία.
 
.......................

Και τότε είδαμε τη γη που χρόνια ψάχναμε, πως δεν
     την έγραφε κανένας χάρτης κι ουδέ καμμιά Γραφή
     τραγουδούσ' εκείνη.
Και χτίσαμε την πιο μεγάλη ήπειρο μέσα μας. Και την
     καλέσαμε: αδερφωσύνη.

.............................

Η σημαία μας είναι αγέρωχη σαν τη φαρέτρα
η σημαία μας είναι αναμάρτητη σαν τις μητέρες
η σημαία μας είναι σκληρή σαν το Θεό -
Κι ω μή, μή μας στερήσεις ποτέ, ώ άγια, γλυκειά ζωή
την αγάπη μας για σένα. 

Γιατί, αλήθεια, φίλοι μου, πέστε μου, τί άλλο είναι, λοι-
     πόν, η παντοδυναμία
απ' την απέραντη τούτη δίψα. Νάσαι τόσο πρόσκαιρος,
     και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια! 

(Τάσος Λειβαδίτης, αποσπάσματα από την “Καντάτα”, εκδ. Κέδρος, 1991)
 

[Πρόταση από την Κατερίνα Τοράκη]
 


Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος

3 comments:

Νώντας Τσίγκας said...
This comment has been removed by the author.
Νώντας Τσίγκας said...

Ωραίο ελπιδοφόρο ποίημα. Για όσους γίνονται η λάσπη για να οικοδομηθεί ο κόσμος. Όλα για ένα όνειρο κι ας παραμονεύει το αναπότρεπτο του "κοινη γαρ μοίρα των ανθρώπων θάνατος".

Ανήκει προφανώς στην λυρική-επαναστατικη Πρώτη περίοδο του Λειβαδίτη...
(που τον δόξασε εξ αιτίας της κομματικής -ιδεολογικής εκμεταλλευσης που υπεστη το έργο του)
Για την άλλη περίοδο -τη σκοτεινή-μεταφυσική- την επιστροφή στο θεό [σ' αυτήν το κόμμα δεν έχει λογο αφου δεν έχει όφελος..]τσιμουδιά υποδειγματική...
Αλλα ο Λειβαδίτης δεν είναι ποτάμι που το περνάει κανεις αβρόχοι ποσί. Είναι στιγμές που αυτός ο άνισος ποιητής γίνεται άπιαστος.

Δείτε εδω(αόο τον "Νυχτερινό επισκέπτη") :

"Αιώνες τωρα χτυπάω τον τοίχο , μα κανείς δεν απαντάει. ¨Ομως εγω ξέρω πως πίσω απ΄τον τοίχο είναι ο Θεός. γιατί μόνοn Εκείνος δεν απαντάει."

Κατερίνα Τοράκη said...

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο
κομοδίνο
ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το
κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα ‘χαμε να πούμε
τίποτα
ωραιότερο απ’ αυτό.»

Αυτό αλήθεια το ποίημα της γέννησης, πόσο λίγο επαναστατικό και πόσο πολύ μεταφυσικό είναι; Θα έλεγα ότι είναι βαθιά ουμανιστικό, καθόλου μεταφυσικό και - γιατί όχι - επαναστατικό. Συμφωνώ ότι δεν μπορεί να περάσει έτσι ο Λειβαδίτης. Καλή, καλύτερη χρονιά λοιπόν!